Had Hegel bij het schrijven van zijn Philosophie der Geschichte door de bril van Foucault gekeken, dan had hij wellicht kunnen opmerken dat ook de turbulente evoluties van de huidige era maar een variant zijn op de beperkte ontwikkeling van subjectieve vrijheid binnen de Griekse beschaving. Eens het stof van de geschiedenis of de werkelijkheid geblazen, merken we dat de ons zo geëigende individualiteit vaak niets meer is dan een toch weer instemmen en navolgen van achterliggende culturele waarden en normen. Wellicht had hij zich vervolgens minder de moeite getroost de geschiedenis tot een climacterisch einddoel te laten streven, als onderhuids het subjectieve en objectieve vrijheids-zoeken zich blijft 'wiederholen'. Nietschiaans gezegd blijkt dit herhalen zelf de eeuwige bestemming van de geschiedenis.
Dit eeuwig niet vrij-zijn van de rede stoelt nog maar eens op de ontoereikende representatie kracht van het denken. Enkel de Deleuziaanse materie blijkt vrij te zijn!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten