Beste Mario,
Herinner je nog dat na de oerverdringing niets anders is dan louter wiederholung van de toedekking in een complex van metaforische en metonymische modulaties. Zo is een verjaardag als een schijnwerper die steeds net naast de jarige wordt gericht, want de jarige herhaalt zichzelf in differenties, zonder een echte identiteit te kunnen vastleggen. Betekenissen verschuiven of krijgen een nieuw dimensie, in hun herhaling maken ze het verschil. Contradictorisch verschilt de identiteit van zichzelf, maar de schijnweper dekt dit tot verdringends toe en de jarigheid, als ongrijpbare verandering, laat zich deze dag in deze schijn vangen. En wat overblijft in de netten is de schoonheid van het schijnbare. Het mag dan ook dat zijn, dat ik je wil toewensen.
Nietsche wist zijn volk enkel wat eeuwige herhaling waardig is, toe te wensen. Hij had het vast in dithyrambische verzen georeerd en wellicht vertolkte hij in deze dionysische en extatische stroom de eindeloosheid van op elkaar inhakende en in elkaar overstromende differenties.
Omdat een verjaardag een eerbetoon is aan tijd en wording, ontwaakt de dageraad in Linden steeds als een uitnodiging om nog eens bij ons langs te komen als het pad van herhaling en verschil je hierheen leidt.
Groet, Ines & Geert